សំ. បា. (
ន.) (< អាត្មន៑; អត្ត) អាត្មា (ខ្លួន; ចិត្ត) ។ អាត្មាក្រឹត ដែលនាំបណ្តាលពីខ្លួនឯង : ហេតុអាត្មក្រឹត, រឿងអាត្មក្រឹត ។ អាត្មគត (–គត់) ចំពោះខ្លួន, ផ្ទាល់ខ្លួន : ការអាត្មគត, ប្រយោជន៍អាត្មគត ។ អាត្មគតិ ដំណើរចិត្ត ។ អាត្មគ្រាហិន អ្នកដែលឃើញតែប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួន (បើស្ត្រីជា អាត្មគ្រាហិណី) ។ អាត្មឃាត ឬ អាត្មហន (–ហន់) អត្តឃាត (ការសម្លាប់ខ្លួន) ។ អាត្មជៈ ឬ អាត្មជាត បុត្រ (ប្រើបានទាំងបុត្រនិងបុត្រី) ។ អាត្មទ្រោហិន ដំណើរធ្វើខ្លួនឲ្យលំបាកហួសហេតុ (ដូចយ៉ាងការបង្អត់អាហារខ្លួនជាដើម) ។
វេវ. អត្តកិលមថានុយោគ ។ អាត្មភាព អត្តភាព, អាត្មាភាព ។ល។
Chuon Nath