សោច

Noun reason, cause, sense; responsibility

បា. សំ. (ន.) (សុចិ, ឧ > ឱ គឺ សុ > សោ; ឝុចិ “បរិសុទ្ធិ, សេចក្ដីស្អាត, ការហ្មត់ចត់ត្រឹមត្រូវ”) ខ្មែរច្រើនប្រើពាក្យនេះជាសម្ដីសាមញ្ញ សំដៅន័យថា “ហេតុ, ការណ៍, ការខុសត្រូវ, ការសមនិងពុំសម, កិច្ចការរាក់ជ្រៅ” ដោយមានពាក្យបដិសេធថា “មិនដឹង, ពុំដឹង, ឥតដឹង” រៀងពីខាងដើមជាដរាប : កុំជឿវា, វាឥតដឹងសោចអីទេ; អាក្មេងមិនដឹងសោច !; យី ! គាត់នេះ ឥតដឹងសោចិ៍អីសោះតែម្ដង ! (ប្រើចំពោះតែជាសម្ដីទ្រគោះមើលងាយឬស្និទ្ធស្នាលឥតក្រែងខ្លាចចិត្តគ្នា) ។