១
ស. (
ន.) (ប៉ិ់ន
អ. ថ. ពិ់ន) ស្នៀតសក់ជុក : ក្មេងទុកជុកសៀតពិន ។ កំពូល, អ្នកដែលជាកំពូល, ជាឆ្នើម, ចម្បងលើគេ : ពិនពិភព (ស្ដេចចក្រព័ត្តិឬរាជាធិរាជ ។ សម្រាប់ប្រើតែក្នុងកាព្យ) : រីព្រះនរិន្ទ នារាយណ៍ចមពិន ទ្រង់ព្រះចិន្តា ប្រារព្ធដល់ទាន ទើបទ្រង់ត្រាស់ថា ឲ្យអស់អមច្ចា ចូលមកជួបជុំ ។
២
(
ន.) ថែបហាលថ្នាំ (ពាក្យអ្នកបាត់ដំបង) ។
Chuon Nath