(
ន.) ពាក្យប្រើក្លាយមកពី
សំ. បា. អធិយោគ “ព្យាយាមដ៏លើសលុប, ដ៏មុតមាំ” ។ ខ្មែរប្រើសំដៅសេចក្ដីថា “ការអត់ឱន; អត់ធ្មត់; ការពុំប្រកាន់ទោស, ពុំយកក្តី, ការអត់អាស្រ័យឲ្យ” : មានអធ្យោគ, ដោយអធ្យោគ ។ ប្រើជា
កិ. ក៏បាន : ត្រូវអធ្យោគគ្នាទៅ ! ។ អធ្យោគអធ្យាស្រ័យ អាធ្យាស្រ័យអត់ឱន : មានអធ្យោគអធ្យាស្រ័យរកគ្នា ។
Chuon Nath