ភណ្ឌ

Noun thing, object; implement, utensil; equipment; wealth, capital; goods and chattels, belongings, resources

បា. សំ. (ន.) (ភណ្ឌ; ភាណ្ឌ) ទ្រព្យ, របស់; ដើមទុន; គ្រឿងប្រើប្រាស់; អីវ៉ាន់; ប្រដាប់, គ្រឿប្រដាប់ ។ ច្រើនផ្សំជាមួយនឹងនាមសព្ទឯទៀត, ដូចជា : ភណ្ឌទេយ្យ របស់ដែលត្រូវសង (សំណង) ; កសិភណ្ឌ គ្រឿងភ្ជួររាស់; គរុភណ្ឌ ទ្រព្យសង្ឃ; នានាភណ្ឌ, ពិពិធភណ្ឌ ឬ វិវិធភណ្ឌ ទ្រព្យផ្សេងៗ, របស់ច្រើនមុខដែលដាក់ក្នុងកំឡុងជាមួយគ្នា; បុរាណភណ្ឌ របស់ចាស់, ទ្រព្យចាស់; រាជភណ្ឌ ព្រះរាជទ្រព្យ; រាជកកុធភណ្ឌ គ្រឿងប្រដាប់សម្រាប់រាជ្យឬគ្រឿងឥស្សរិយយសសម្រាប់ក្សត្រិយ៍ទ្រង់រាជ្យ; សេដ្ឋភណ្ឌ របស់ប្រសើរ, ទ្រព្យមានតម្លៃ ។ល។