បណ្តាច់

Adjective to be exceptional, extreme, exceeding all others; absolute, perfect.

Adverb to the highest degree, exceptionally, extremely

Verb to cause to break; to tear, break (e.g. a rope, a relationship); to stop

(គុ. ឬ កិ. វិ.) ដែលដាច់គេ, លើសលន់, ក្រៃលែង, បំផុត : ល្អបណ្ដាច់, ចេះបណ្ដាច់, ខូចបណ្ដាច់; លឿនបណ្ដាច់ ។ បណ្ដាច់បណ្ដូល ដែលជាទីស្រឡាញ់បណ្ដាច់ជាបណ្ដូលចិត្ត (ម. ព. បណ្ដូល ផង) ។ កិ. ផ្ដាច់, ធ្វើឲ្យដាច់ : គោទាញបណ្ដាច់ខ្សែ; បណ្ដាច់ចុងខ្សែនេះចោលទៅ ។