សំ. បា. (
ន.) គំនរ; ពួក, ក្រុម; លោហធាតុផ្សេងៗ; កំណើតលោហធាតុ ឬ កំណើតត្បូងផ្សេងៗ; ត្បូង ឬ លោហធាតុផ្សេងៗ ; រ៉ែ; កំណប់ទ្រព្យ ។
គុ. ល្អលើសលន់, ល្អកន្លង ។ ខ្មែរប្រើពាក្យនេះសំដៅសេចក្ដីថា “សួយ, តង្វាយ, ជំនូន; ប្រាក់ពន្ធ” : សួយអាករ ឬ សួយសារអាករ (
ម. ព. សួយ) ។ ទេយ្យទានដែលបព្វជិតបានមកក៏ហៅ អាករ ដែរ : ពីម្សិលមិញ លោកគ្រូខ្ញុំនិមន្តទៅទេស្នាបានអាករសន្ធឹក ។ (ខ្មែរសម័យបុរាណ លុះតែសួយឮពន្ធដែលហូតយកអំពីពួកអ្នកជីករករបរក្នុងដី មានអ្នកជីករកត្បូងជាដើម ឬ ទ្រព្យដែលបានអំពីគាស់កំណប់ ឬក៏ត្បូងនិងលោហធាតុដែលត្រូវហូតយកពីអ្នកទាំងនោះ, បើពុំនោះដែលគេថ្វាយជារាជបណ្ណាការទោះទើបហៅថា អាករ) ។ បើរៀងភ្ជាប់ពីខាងដើមសព្ទដទៃ
អ. ថ. អាកៈរ៉ៈ, ដូចជា អាករកួប អណ្ដូងត្បូង, អណ្ដូងលោហធាតុ ។ អាករដ្ឋាន ឬ –ស្ថាន ទីដែលមានត្បូងឬមានលោហធាតុ ។ អាករខនិក ឬ អាករាខនិក (–ខៈ–) អ្នកជីករកត្បូង (បើស្ត្រីជា –ខនិកា) ។ អាករវិទ ឬ –វិទូ អ្នកស្គាល់ត្បូង ឬអ្នកស្គាល់កន្លែងកើតត្បូង ។ល។
Chuon Nath
Noun
mine