សរណៈ

បា. ;សំ. (ន.) (សរណ; ឝរណ) ទីរឭក, ការរឭកដល់; ទីពឹង, ពំនាក់, ទីអាង, ទីជ្រកអាស្រ័យ; ផ្ទះ, លំនៅ; គ្រឿងការពារ គ្រឿងគ្រប់គ្រងរក្សា; ព្រះនិញ្វន ។ សរណក្ខ័យ ឬ–ក្ស័យ ដំណើរអស់ទីពឹង, អស់ទីពំនាក់ ។ សរណគមន៍ (–គំ) ការពោលពាក្យប្តេជ្ញាយកព្រះពុទ្ធ ព្រះធម៌ ព្រះសង្ឃជាទីរឭកឬជាទីពឹង (ព. ពុ.) ។ សរណត្រ័យ ប្រជុំបីនៃសរណៈ គឺព្រះពុទ្ធ, ព្រះធម៌, ព្រះសង្ឃ (ព. ពុ.) ។ តាមលទ្ធិព្រាហ្មណ៍ថា ប្រជុំបីនៃសរណៈ គឺព្រះព្រហ្ម, ព្រះសិវៈ, ព្រះវិស្ណុ, (ម. ព. ត្រៃសរណៈ ផង) ។ សរណទាន ការឲ្យសរណគមន៍ (ព. ពុ.) ។ សរណទាយក (–យក់) អ្នកឲ្យសរណគមន៍ (ព. ពុ.) ។ អ្នកឲ្យទីពំនាក់, អ្នកឲ្យទីពឹង (បើស្ត្រីជា សរណទាយិកា) ។ សរណធម៌ ធម៌ដែលជាទីពឹង (ធម៌ជាកុសល) ។ សរណភេទ ដំណើរដាច់ទីពឹង ។ល។