បា. ឬ
សំ.(
គុ.) ដែលជាធំ, ជាឥស្សរៈ, ជាចម្បងលើគេ ។
ន. ព្រះនាមទេវរាជជាអធិបតីនៃពួកទេវតាក្នុងឋានត្រៃត្រិង្សសួគ៌ ទាំងជាអ្នកមានអំណាចត្រួតត្រាលើពួកទេវតានៅឋានចាតុម្មហារាជិកសួគ៌ផង, ជាទេវរាជស័ក្តិសិទ្ធិវិសេសមួយអង្គ ក្នុងពួកទេវតាជាទីគោរពរបស់ពួកព្រាហ្មណិក, ទាំងពួកពុទ្ធសាសនិក ក៏តែងតែគោរពចំពោះទៅរកទេវរាជអង្គនេះ តាមកាលដ៏គួរម្តងៗដែរ ។ ព្រះនាមព្រះឥន្ទមានច្រើន, ព. ទេ. ឬ
ព. កា. ប្រើព្រះនាមថា កោសិយ, ឥន្ទកោសិយ, ឥន្ទទេព, ឥន្ទទេវរាជ, ឥន្ទរាជ, ឥន្ទរាជា, ឥន្ទ្រា, ឥន្ទ្រាធិរាជ, អមរិន្ទ, អមរេន្ទ្រ, វជិរបាណី, វជិរហត្ថ, វជិរាវុធ, វជ្រាយុធ, វាសវ, សុជម្បតី ជាដើម អាចប្រើតាមសេចក្ដីត្រូវការ ។ ឥន្ទនិម្មិត ឬ ឥន្ទ្រនិរ្មិត រូបដែលព្រះឥន្ទ្រនិម្មិត ។ ឥន្ទ្របក្សី, ឥន្ទបុរស, ឥន្ទព្រាហ្មណ៍, ឥន្ទយក្ខ ឬ ឥន្ទ្រយក្ស (អិន-ទៈ– ឬ អិន-ទ្រៈ–) ព្រះឥន្ទដែលនិម្មិតមកជាបក្សី, ជាបុរស, ជាព្រាហ្មណ៍, ជាយក្ស ។ ឥន្ទប្បដិមា, ឥន្ទប្បដិរូប ឬ ឥន្ទ្រប្រតិមា, ឥន្ទ្រប្រតិរូប (អិន-ទ័ប-ប៉ៈដិម៉ា, –រូប ឬអិន-ទ្រ័ប-ប្រៈ–) រូបប្រៀបដោយរូបព្រះឥន្ទ្រ គឺរូបសិតជាដើមដែលធ្វើជាតំណាងព្រះឥន្ទ្រ (ហៅ ឥន្ទរូប “រូបព្រះឥន្ទ្រ” ក៏បាន) ។ល។
Chuon Nath