សិន្ធពអមរិន្ទ

បា. (ន.) (សិន្ធវ “សេះសិន្ធព” + អមរ “ទេវតា” + ឥន្ទ “ជាធំ; ព្រះឥន្ទ”) ព្រះនាមក្សត្រិយ៍អង្គមួយ ជាតិរាស្ត្រសុទ្ធបានសោយរាជ្យក្នុងកម្ពុជរដ្ឋ ពីក្នុងព្រះជន្ម ៧ ឆ្នាំ ក្នុងខាងចុងសតវត្ស៍រទី ១២ នៃពុទ្ធសករាជ (ព. ស. ១១៨១; ឆ្នាំរកានព្វស័ក គ. ស. ៦៣៧) : ក្នុងព្រះរាជពង្សាវតារខ្មែរហៅ ព្រះបាទសិន្ធពអមរិន្ទបរមព្រហ្មកិល (ពញាក្រែក) ជាក្សត្រិយ៍មានបុណ្យអស្ចារ្យមួយអង្គក្នុងពួកក្សត្រិយ៍ខ្មែរ ។