Adjective
to be rare, scarce, unusual, hard to find
Headley
សំ. បា. (
គុ.) (ទុស៑ + លភ > ទុល្លភ; ទុ “កម្រ, ក្រ...” + លភ “បាន, រកបាន, ប្រទះ” > ទុល្លភ) ដែលកម្របាន, កម្ររកបាន, ក្រប្រទះ ។ ពាក្យនេះច្រើនមានតែក្នុងសាស្ត្រាទេសន៍ប្រែរយបុរាណ, ប្រើផ្សំជាមួយនឹងសព្ទឯទៀតជាបទសមាស ដូចជា ទុល្លភជន; ទុល្លភទ្រព្យ, ទុល្លភមនុស្ស, ទុល្លភលាភ, ទុល្លភវត្ថុ, ទុល្លភសុខ ជាដើម (
ម. ព. ទាំងនោះ) ។ ទុល្លភជន (ទុល-លៈភៈជន់)
ន. (
បា.) ជន (មនុស្ស) ដែលគេកម្ររកបាន គឺមនុស្សដែលមានគុណវិសេសជាអស្ចារ្យ (
ម. ព. ជន ផង) ។ ទុល្លភទ្រព្យ (ទុល-លៈភៈទ្រ័ប)
ន. (
បា. និង
សំ. ក្ល.) ទ្រព្យដែលរកបានដោយកម្រ (
ម. ព. ទ្រព្យ ផង) ។ ទុល្លភមនុស្ស (ទុល-លៈភៈមៈនុស)
ន. (
បា.) ដូចគ្នានឹង ទុល្លភជន (
ម. ព. នោះ) ។ ទុល្លភលាភ (ទុល-លៈភៈលាប)
ន. (
បា.) លាភដែលបានដោយកម្រ (
ម. ព. លាភ ផង) ។ ទុល្លភវត្ថុ (ទុល-លៈភៈវ័ត-ថុ)
ន. (
បា.) វត្ថុដែលរកបានដោយកម្រ ឬវត្ថុដែលក្ររកបាន (
ម. ព. វត្ថុ ផង) ។ ទុល្លភសុខ (ទុល-លៈភៈសុក)
ន. (
បា.) សុខដែលកម្របាន គឺសុខដ៏វិសេស (
ម. ព. សុខ ផង) ។ល។
Chuon Nath