សំ. បា. (
ន.) (< អទ ឬ អទ៑ “ស៊ី” + ត < ន្ន, លុប ទ ឬ ទ៑ ចោល) របស់ដែលត្រូវស៊ី (គ្រឿងស៊ីមានបាយជាដើម) ។ អន្នកាល ពេលបាយ (
វេវ. ភត្តកាល) ។ អន្នកិច្ច ភិច្ចបរិភោគអាហារ (
វេវ. ភត្តកិច្ច) ។ អន្នទាន ការឲ្យបាយចំណី (ដល់បដិគ្គាហកឬបដិគ្គាហិកា) ។ អន្នបាន គ្រឿងស៊ីនិងគ្រឿងផឹក, បាយទឹក ។ល។ ប្រើរៀងភ្ជាប់ពីខាងចុងសព្ទដទៃក៏បាន, ដូចជា បុព្វន្ន (< បុព្វ “មុន” + អន្ន) របស់ដែលត្រូវស៊ីមុន ។ អបរន្ន (អៈប៉ៈ–; < អបរ “ក្រោយ, ខាងក្រោយ” + អន្ន) របស់ដែលត្រូវស៊ីក្រោយ ។ បុព្វន្នាបរន្ន របស់ដែលត្រូវស៊ីមុននិងរបស់ដែលត្រូវស៊ីក្រោយ ។ល។
Chuon Nath