អវស្រ័យ

សំ. បា. (ន. ) (អវឝ្រយ; អវស្សយ) ទីអាស្រ័យ; ទីជ្រកអាស្រ័យ; ទីពំនាក់; ទីពឹងពាក់, ទីពឹងពាក់ពំនាក់អាស្រ័យ; អ្នកជួយទំនុកបម្រុង, អ្នកផ្ចុង-ផ្តើម : សព្វថ្ងៃខ្ញុំបានបងប្រុសជាអវស្រ័យ។