បា. សំ. (
ន.) (សាយណ្ហ; សាយាហ្ន) វេលារសៀល, ពេលល្ងាច : វេលាសាយ័ណ្ហ; ហៅ សាយណ្ហកាល ឬ–សម័យ ក៏បាន (
ព. ផ្ទ. បុព្វណ្ហៈ, បុព្វ័ណ្ហ ឬ បុព្វណ្ហកាល, –សម័យ) ។ សាយណ្ហៈ សុវត្ថិ ! ឬ សាយណ្ហៈ សួស្ដី ! (សាយុ័ន-ហៈសុវ៉ាត់ឬ –សួស-ស្ដី) “សួស្ដីក្នុងវេលារសៀលឬក្នុងវេលាល្ងាច”; ពាក្យសម្រាប់ឲ្យពរគ្នាឬគំនាប់គ្នាក្នុងវេលាតាំងអំពីថ្ងៃជ្រេពីត្រង់ រហូតដល់ថ្ងៃអស្ដង្គត (ប្រើតាមសម័យនិយម) , បានសេចក្ដីថា សូមឲ្យមានសួស្ដីក្នុងវេលារសៀល ឬ ក្នុងវេលាល្ងាច !; សរសេរជា សាយ័ណ្ហ សុវត្ថិ ! ឬ សាយ័ណ្ហ សួស្ដី ! ក៏បាន (
ព. ផ្ទ. អរុណ សុវត្ថិ ! ឬ សួស្ដី !; រាត្រី សុវត្ថិ ! ឬ –សួស្ដី !) ។ សាយណ្ហាភិវាទ (
បា. សាយណ្ហ + អភិវាទ) ការពោលពាក្យគំនាប់គ្នាក្នុងវេលាសាយ័ណ្ហថា : សាយ័ណ្ហ សុវត្ថិ ! ឬ សាយ័ណ្ហ សួស្ដី ! (
ព. ផ្ទ. វាសរង្គាភិវាទ) ។ល។
Chuon Nath