មធ្យ័ត

សំ. បា. (គុ.) (មធ្យស្ថ; មជ្ឈត្ត) ដែលស្ថិតនៅក្នុងស្ថានជាកណ្ដាល, ដែលតាំងនៅក្នុងកណ្ដាល, ជាកណ្ដាល, យ៉ាងកណ្ដាល : ចិត្តមធ្យ័ត, អារម្មណ៍មធ្យ័ត, ការមធ្យ័ត, សេចក្ដីមធ្យ័ត ។ ខ្មែរប្រើសំដៅសេចក្ដីថា “ប្រយ័ត្នប្រយែង, យកចិត្តទុកដាក់, មាំមួន, ប្រាកដប្រជា” ក៏មាន : ធ្វើការមធ្យ័ត; និយាយមធ្យ័ត ។