ពាក្យកំព្រា

word which consists of only a single letter, e.g. ក, ព

(ន.) ពាក្យទោលឯកឯង គឺពាក្យដែលមានតែអក្សរមួយគត់ ឥតមានព្យព្ជានៈណាមួយជាតួប្រកបផងឡើយដូចជា ក(ក មនុស្ស, កកើត, កដៃ...) ; ខ (ខ១, ខ២; ត្រីខ...) ; គ (ដើមគ, មនុស្សគ) ; ង (ងស្ទើតឡើង) ; ច (ចឈើ, ឆ្នាំច...) ; ឆ (ឆបោក, ឆច្រមុះគោ) ; ញ (ដើមញ, ដោះញ) ; ដ (ទូកដ) ; ត (តភ្ជាប់, តដៃ, តទៅ) ; ទ (ទសម្រាប់ដាក់ឲ្យទឹកហូរ) ; ព (ពកូន) ; ល (លមើល) ; ស (សម្បុរ) ជាដើមនេះហៅថា ពាក្យកំព្រា គឺពាក្យទោល ។ សព្វថ្ងៃនេះ, ខ្មែរយើងពិបាកប្រើពាក្យកំព្រាទាំងប៉ុន្មាននោះណាស់ ដូចជាត្រូវសរសេរ : លើកដាក់លើក (លើកដាក់លើ-ក) , ទូកង (ទូក-ង) , កុកសក (កុក-ស-ក) , លូកល (លូក-ល) ។ល។ បើមិនប្រើគំនូស (-) នេះរាំង តើគេមិនអានថា លើកដាក់-លើក, ទូ-កង, កុក-សក, លូ-កល ទៅវិញទេឬ ? –កាលពី គ. ស. ១៩១៤ ព. ស. ២៤៥៨ គណៈកម្មការតែងវចនានុក្រមខ្មែរបានព្រមព្រៀងបង្កើតសញ្ញាមួយបែបឲ្យឈ្មោះថា អឌ្ឍចន្ទ “ព្រះចន្ទកន្លះភាគ” មានរូបសណ្ឋានស្រដៀងនឹងព្រះចន្ទចំណិតដូង ប៉ុន្តែមិនផ្ងារឡើងលើទេ ត្រូវប្រើផ្កាប់គ្របលើ ពាក្យកំព្រា, បានប្រើខ្លះបណ្ដើរទៅហើយ, ក៏ស្រាប់តែមានខ្មែរខ្លះគ្នាឯងនេះ កើតមានសេចក្ដីក្រហាយប្ដឹងផ្ដល់ឡើង អឌ្ឍចន្ទ នោះក៏ត្រូវវិនាសទៅ ។ គួរឲ្យនឹកស្ដាយក្រៃលែងស្ដាយ; កាលណាសរសេរត្រូវប្រទះលើ ពាក្យកំព្រា ណាមួយ ដែលត្រូវតែប្រើសញ្ញា (-) នេះផ្សំផងទើបកើតនោះ ក៏នាំឲ្យនឹកដល់ អឌ្ឍចន្ទ ដែលវិនាសបាត់ដូចជា ស្លាប់ទៅហើយនោះជាដរាប ។ យើងមានសង្ឃឹមថា ចំណេរកាលតទៅ, អស់លោកអ្នកអក្សរសាស្ត្រ ដែលស្រឡាញ់ពេញអធ្យាស្រ័យចំពោះអក្សរ-ភាសាជាតិ គង់នឹងជំនុំបង្កើតសញ្ញាបែបណាមួយសម្រាប់ប្រើដាក់លើ ពាក្យកំព្រា ទាំងប៉ុន្មាននោះពុំខានឡើយ ទេដឹង ?...