សំ. បា. (
ន.) (បត្ត) ភាជនៈធ្វើដោយដែកឬដោយដី មានរាងជ្រៅក្រឡូមសម្រាប់បព្វជិតក្នុងពុទ្ធសាសនាប្រើការទទួលចង្ហាន់ : បាត្រដែក, បាត្រដី ។ គ្របបាត្រ (គម្របបាត្រ) ប្រដាប់សម្រាប់គ្របពីលើមាត់បាត្រ ។ ស្លោកបាត្រ ថង់សម្រាប់ច្រកបាត្រ ។ យោគបាត្រ ប្រដាប់ចងរឹតភ្ជាប់នឹងស្លោកបាត្រសម្រាប់ស្ពាយ ។ ជើងបាត្រ ប្រដាប់សម្រាប់ថ្កល់បាត្រ ។ នៅជម្ពូទ្វីប (ប្រទេសឥណ្ឌា) ទោះបីគ្រហស្ថសាមញ្ញក៏ប្រើបាត្រដីដាក់បាយបរិភោគដែរ, គេហៅថា ប៉ាត្រៈ ។ ដោយហេតុនេះបានជាកាលដែលព្រាហ្មណ៍ទាំង៥ នាក់នោះមានឈ្មោះ កោណ្ឌញ្ញៈ ជាដើមដែលហៅថា បញ្ចវគ្គិយ នាំគ្នាទៅទិញបាត្រនិងចីវរពីផ្សារយកមកអធិដ្ឋានផ្នួសតាម ព្រះសិទ្ធត្ថសក្យមុនីគោតម ។ ឯ ចីវរ ក្នុងសម័យណាក៏មានព្រោះអ្នកបួសខាងលទ្ធិព្រាហ្មណិកគេប្រើ កាសាវៈ គឺសំពត់ជ្រលក់អម្ចត់ដែរ ... ។
Chuon Nath
Noun
begging bowl (of a Buddhist monk) [plate 10]
