បព្វជិតនាម

religious name, name given to an ordained priest

បា. (ន.) (បព្វជិត “អ្នកបួស” + នាម “ឈ្មោះ”) ឈ្មោះនៃអ្នកបួស, ឈ្មោះសម្រាប់អ្នកបួស (ដែលប្រើជាបាលី) គឺនាមដែលចុះលើសន្លឹកឆាយាសម្រាប់ភិក្ខុ ឬដែលចុះលើសន្លឹកសង្ឃដីកា សម្រាប់សាមណេរ សម្រាប់ហៅជាជំនួសនាមកាលដែលនៅជាគ្រហស្ថ, ដូចជានាមថា ខេមានន្ទោ, ខេមាភិរតោ, ចន្ទាភោ, ជោតញ្ញាណោ, ពុទ្ធរក្ខិតោ ជាដើម : ភិក្ខុសួស្តិ៍-សយ មានបព្វជិតនាមជា ព្រហ្មបណ្ឌិតោ; សាមណេរមាស-ម៉ុម មានបព្វជិតនាមជា សីលានន្ទោ ។ល។ តាមទម្លាប់ឬលំអានក្នុងវិន័យពុទ្ធសាសនា, កាលបើកុលបុត្តបានបួសជាសាមណេរឬបានឧបសម្បទាជាភិក្ខុរួចហើយ គេមិនហៅឈ្មោះដើមកាលដែលនៅជាគ្រហស្ថនោះទេ គេហៅចំពោះតែបព្វជិតនាមជានិច្ច ទោះសរសេរចុះក្នុងបញ្ជីឬក្នុងលិខិតផ្សេងៗ ជាផ្លូវការ ក៏គេប្រើចំពោះតែបព្វជិតនាមនោះឯង អ្នកផងគេស្គាល់តែនាមក្នុងផ្នួសថាជាឈ្មោះនៃភិក្ខុឬសាមណេរនោះៗប៉ុណ្ណោះ ។ (អ្នកឥណ្ឌា, លង្កា, ភូមា, មន, គេប្រតិបត្តិតាមបែបនេះជាដរាប) ។