ជៀស្ឋជ័យ

សំ. បា. (គុ. ឬ ន.) (ជេ្យស្ឋ + ជយ; ជេដ្ឋ + ជយ) ដែលជាធំបំផុត, ចម្រើនបំផុត, ជាចម្បង, ជាច្បងទាំងមានជ័យជម្នះផង; ឬមានជ័យជម្នះលើអ្នកដែលជាច្បង (ពាក្យសម្រាប់ប្រើក្នុងកាព្យ) : បពិត្រព្រះបាទជៀស្ឋជ័យ សូមស្ដេចវិលវៃ កុំបីបង្អង់នៅយូរ ។ ប្រើជា ជេស្ឋជ័យ ក៏មាន ។