ឧបវាទ

សំ. បា. (ន.) ការពោលតិះដៀល, ការពោលទោស; ពាក្យតិះដៀល, ពាក្យពោលទោស ។ ប្រើជា គុ. ក៏មាន : ពាក្យឧបវាទ ពាក្យតិះដៀល ។ ព. កា. ដាស់ស្មារតី : ឧបវាទជាពាក្យគួរចៀសវាង បើភ្លាត់គួររាងលែងពោលទៀត ព្រោះជាសម្ដីនាំចង្អៀត បើចេះតែឆ្លៀតនាំព្រួយចិត្ត ។ បើរៀងភ្ជាប់ពីខាងដើមសព្ទដទៃ អ. ថ. អ៊ុប៉ៈវាទ ដូចជា ឧបវាទការណ៍ ហេតុនៃឧបវាទ ។ ឧបវាទន្តរាយ (–ទ័ន-តៈរ៉ាយ) អន្តរាយដែលកើតមានព្រោះការពោលតិះដៀលព្រះអរហន្ត (ព. ពុ.) ។ ឧបវាទទោស ទោសដែលកើតព្រោះឧបវាទ ។ ឧបវាទភ័យ ភ័យដែលកើតអំពីឧបវាទ; ការខ្លាចឧបវាទ (ព. ផ្ទ. អនុបវាទ) ។ល។