អាលបន

សំ. បា. (ន.) (អាលបន) ការនិយាយស្ដី; ការនិយាយរួសរាយ; រាក់ទាក់; សន្ទនា ។ បា. (ព. វ.) ការហៅរកឬនិយាយឆ្ពោះទៅរក, ដូចជា នាង, ឯងមកពីណា ? ឬ ឯងមកពីណានាង ?; នាង ជា អាលបនៈ (ហៅ សម្ពោធន ក៏បាន សំ. បា. ហៅបានដូចគ្នា) ។ ក្នុងវិធីប្រែបាលីឬតែងសេចក្ដីទេសនាមានកំណត់ឲ្យប្រើពាក្យ អាលបនៈ ថា "បពិត្រ, ម្នាល, នែ, ហៃ” : បពិត្រព្រះសម្មតិទេព; ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ, នៃកូន; ហៃបា ។ អាលបននិបាត និបាតសព្ទមានសេចក្ដីជា អាលបនៈ, ដូចជា វ៉ី, វ៉ឺយ, ហឺយ !, ហេ !, ហ៊េ !, នែ ! ជាដើម (ម. ព. ទាំងនេះ) ។