សំ. បា. (
ន.) (អាយត “ដែលញែកឬវាតចេញឲ្យទូលាយ” + និបាត “និបាតសព្ទ”) ទីបំផុតនៃនាមសព្ទដែលសម្រេចដោយវិភត្តិនាមស្រេចហើយឬពាក្យប្រែរបស់វិភត្តិនាម, ដូចជា បុរិស “បុរស” ផ្សំនឹងវិភត្តិនាមជា បុរិសោ “រីបុរស”, បុរិសំ “នូវបុរស”, បុរិសេន “ដែលបុរស”, បុរិសស្ស “ដល់បុរស” ឬ “នៃបុរស” ជាដើម; ឱ, º, ឯន, ស្ស ឬ រី, នូវ, ដែល, ដល់, នៃ ជា អាយតនិបាត (
ព. វ.) ។ល។
ព. កា. បញ្ជាក់ការប្រើអាយតនិបាត : និបាតពួកនេះទាំងប៉ុន្មាន អ្នកប្រើស្មានៗច្រើនតែភ្លាត់ នៃ-នូវ-ដល់-ដោយគួរប្រយ័ត្ន កុំឲ្យវិបត្តិខូចសេចក្ដី ។ គួរអ្នកស្រឡាញ់អក្សរជាតិ កុំប្រើឲ្យឃ្លាតចាកវិធី គួរធ្វើសម្ព័ន្ធឲ្យខ្ទេចខ្ទី ឈ្លេចឈ្លីជាមុនសិនសឹមប្រើ ។ ពាក្យដល់និងនៃសេចក្ដីផ្សេង ជួនភ័ន្តវង្វែងប្រើសើៗ បែរមានសេចក្ដីប៉ះទៅលើ ក្តីច្នេះសោះតើជាច្នោះវិញ ។
Chuon Nath