សុខោទ័យ

សំ. បា. (ន.) (សុខោទយ < សុខ + ឧទយ “ការតាំងឡើង; ការលេចឡើងឬកើតឡើង; ការរះឡើង”) ការតាំងឡើងឬកើតឡើងនៃសេចក្ដីសុខ, កំណើតសេចក្ដីសុខ: កុសលជាសុខោទ័យរបស់សត្វលោក (អ. ថ. សាត់ត្វៈលោក, កុំថា សាត់លោក) ។