សុខិតកាល

សំ. បា. (ន.) កាលឬវេលាដែលមានសេចក្ដីសុខ : សត្វលោកតែងរីករាយក្នុងសុខិតកាល ។ (ព. កា.) : សុខិតកាល ជនទាំងអម្បាល តែងភ្លេចក្តីទុក្ខ រីករាយសប្បាយ ឆ្ពោះតែត្រង់សុខ កាលវេនក្តីទុក្ខ គ្រលុកចូលមក ។ ទើបស្ទុះច្រឡោត ទាំងខ្លៅទាំងឆោត ខំប្រឹងរាវរក ឲ្យគេជ្រោមជ្រែង ខ្វាត់ខ្វែងជ្រុលជ្រក ជួនបានគេមកជួនឃែតទទេ ។