សហារ

សំ.; សំ. បា.(គុ.) (សហឞ៌ “ច្រណែន, ឫស្យា”; សហសា “រហ័ស, រួសរាន់, ដោយប្រញាប់”) កាច, សហាវ; ព្រហើន; រហ័សខឹង, ហៃខឹង; ដែលច្រណែន, ឫស្យា : ខ្ញុំលាត្រង់ចិត្តសហារសហាវអស្ចារ្យ បន្ទន់ក្របាន (កាព្យបណ្ឌិត ជ័យ ក្នុងសិលាចារឹកបុរាណ) ។