សន្ទេសហារ

បា. សំ. (ន.) (សន្ទេសហរ, –ហារក ឬ –ហារី; សន្ទេឝ–, សំទេឝ– ឬ –ហារិន៑) ទូត, រាជទូត (ប្រើជា សន្ទេសហារី ក៏បាន) ; បើស្ត្រីជា សន្ទេស-ហារិកា, –ហារិនី ។