បា. សំ.(
គុ.) (វិមុក្ត) ដែលរួចស្រឡះ, ដែលផុតស្រឡះ; ដែលមានឥស្សរភាព ។ វិមុត្តចិត្ត (–មុត-តៈចិត) ចិត្តដែលផុតស្រឡះចាកសេចក្ដីសៅហ្មង (
ព. ពុ. ច្រើនសំដៅលោកុត្តរចិត្តថ្នាក់ខ្ពស់បំផុត) ។ អ្នកដែលមានចិត្តផុតស្រឡះចាកសេចក្ដីសៅហ្មងហើយ (
ព. ពុ. សំដៅព្រះខីណាស្រព) ។
Chuon Nath