វិឃ្នេស

សំ. (ន.) (វិឃ្នេឝ ឬ វិឃ្នេឝ្វរ < វិឃ្ន “ការជំទាស់” + ឦឝ ឬ ឦឝ្វរ “ដែលជាធំ” = អ្នកដែលជាធំក្នុងការជំទាស់) នាមរបស់ព្រះមួយអង្គ, ខ្លួនជាមនុស្ស សីសៈជាដំរី, ជាបុត្ររបស់ព្រះឥសូរ, មាននិយាយក្នុងសាសនាព្រាហ្មណ៍ ហៅ ព្រះវិឃ្នេស (ខ្មែរច្រើនហៅ ព្រះគណេស ឬ ហៅក្លាយជា ព្រះភឃ្នេស) ។