ម្រឹត្យុ

សំ. បា. (ន.) (ម្ឫត្យុ; មច្ចុ) សេចក្ដីស្លាប់, យមរាជ (ខ្មែរនិយាយក្លាយជា ម្រឹត្យូវ មកយូរហើយ) ។