មនុជិន្ទ

បា. សំ. (ន.) (< មនុជ “មនុស្ស” + ឥន្ទ “ជាធំ”; សំ. < មនុជ + ឥន្ទ្រ) អ្នកដែលជាធំជាងពួកមនុស្ស (ព្រះរាជា) ។