ភោជ្ជភ័ស្តុ

បា. (ន.) (< ភោជ្ជ “ដែលគួរបរិភោគ” + វត្ថុ; < ភោជ្យ + វស្ដុ) វត្ថុដែលគួរបរិភោគ, គ្រឿងស៊ីផ្សេងៗ (ព. ទេ. ឬ ព. កា.) ។