១
ស. (
ន.) (ពះន្យើត
អ. ថ. ផៈនៀត “លប់សម្រាប់ទាក់បក្សីដែលដេញធ្នាក់; ក្រោលដំរី”) ខ្មែរប្រើពាក្យចំពោះតែក្រោលដាក់ដំរី : ដំរីមួយព្នៀត គឺដំរីមួយក្រោល (ប្រើដាក់ដំរីយ៉ាងច្រើនត្រឹមតែ ៨ ប៉ុណ្ណោះ) ។
២
ព. បុ. (
ន.) ទីទួលទាប ឬទីដីដែលជាទួលទាប នៅជាប់ពីមាត់បឹងរាក់ប៉ាចរហាចទៅឬនៅជាប់ពីមាត់បឹងស្រែ នៅមានព្រៃរបោះៗ ជួនកាលកជាភូមិលំនៅឬគេកសាងជាវត្តព្រះភិក្ខុសង្ឃលើដីជាទួលនោះ គេហៅថា ភូមិព្នៀត, វត្តព្នៀត តាមឈ្មោះដើម ។
Chuon Nath