បារៀន

ស. (ន.) (បារ្យើន ឬ ប្រ្យើញ អ. ថ. បារៀន ឬ ប៉ៈរៀន, ប្រៀន) កុលបុត្តអ្នករៀនព្រះបរិយត្តិធម៌ ដែលបានដេញប្រយោគ (ប្រឡង) ជាប់ រាប់តាំងពីប្រយោគទី៣ឡើងទៅ : ពួកមហាបារៀន (ប្រើចំពោះតែពួកបព្វជិត) ។