ឧបេន្ទវជិរច្ឆន្ទ

បា. សំ. (ន.) (ឧបិន្ទវជិរ ឬ ឧបេន្ទវជិរ; ឧបេន្រ្ទវជ្រ) ឆន្ទឬកាព្យមានដំណើរសូរសព្ទបទលាំៗគ្នានឹងឥន្ទវជិរច្ឆន្ទ ។ ជាឈ្មោះឆន្ទឬគាថា មួយយ៉ាងសម្រាប់ប្រើខាងភាសាសំស្រ្កឹតនិងបាលីដោយងាយ, ឬប្រើជាភាសាខ្មែរក៏បានប៉ុន្តែពិបាកតែងណាស់; បួនបាទ គឺបួនឃ្លាកាព្យជាមួយគាថា, ក្នុងបាទមួយៗ មាន ១១ អក្សរ, ត្រង់អក្សរ ទី ១, ២, ៣ ជា ជ-គណៈ គឺគណៈដែលមានអក្សរទី ១ និងទី ៣ ជាលហុ ទី ២ ជាគរុ, អក្សរ ទី ៧, ៨, ៩ គឺជា ជ-គណៈ ដែរ (អក្សរទី១ ៣, ៧, ៩ ជាលហុ ទី ២, ៨ ជាគរុ) ; ត្រង់អក្សរទី ៤, ៥, ៦ ជា ត-គណៈ គឺគណៈដែលមានអក្សរទី ១ និងទី ២ ជាគរុ ទី ៣ ជាលហុ (គរុដើម គរុកណ្ដាល លហុចុង) ; ត្រង់អក្សរទី ១០ និងទី ១១ ជា គរុ; ទាំងបួនបាទមានកំណត់ដូចគ្នា (ពាក្យប្រាប់មេឧបេន្ទវជិរច្ឆន្ទនេះថា ឧបាទិកា សា វ ជ តា ជ គា កោ) ។ ម. ព. ឥន្ទវជិរច្ឆន្ទ ផង ។ ឧប្បល
(ម. ព. ឧត្បល) ។

Chuon Nath