ឧបក្រោស

សំ. បា. (ន.) (ឧបក្រោឝ; ឧបក្កោស) ការពោលទោសគេ, ការតិះដៀលគេ, ដំណៀល; ការជេរប្រទេចគេ ។ ប្រើជា គុ. ផងក៏បានខ្លះ : ពាក្យឧបក្រោស ពាក្យតិះដៀលគេ ។ (ព. កា.) : កុំធ្វើឧបក្រោស ឲ្យកើតជាទោស បង្ខាតប្រយោជន៍ ច្រើនមានកំហុស នាំឲ្យហិនហោច ឈឺចិត្តផ្សារខ្លោច ព្រោះតែឧបក្រោស ។