អាត្មោបជីវិន

Noun self-made person, self-supporting person

សំ. បា. (ន.) (< អាត្មន៑ “ខ្លួន; ចិត្ត” + ឧបជីវិន៑ “អ្នកចិញ្ចឹមជីវិត”; អត្តូបជីវី < អត្ត + ឧបជីវី) អ្នកចិញ្ចឹមជីវិតដោយអាស្រ័យកម្លាំងខ្លួន សព្វថ្ងៃ ខ្ញុំជាអាត្មោបជីវិន ឥតមានពឹងផ្អែកផ្តែកកម្លាំងលើអ្នកណាទេ; បើស្ត្រីជា អាត្មោបជីវិនី (ប្រើជា អត្តូបជីវី, អត្តូបជីវិនី ក៏បាន, អ. ថ. –ប៉ៈ–) (ព. កា.) : អាត្មោបជីវិន ជាអ្នកប៉ិនខាងរកស៊ី ទោះបីនឿយវក់វី ក៏ពុំដែលត្អូញមួយម៉ាត់ ។ ជាជនចេះខំប្រឹង មិនតម្អឹងខ្លាចវិបត្តិ ធ្លាក់ត្រូវហើយកម្ចាត់ នូវទ្រព្យធនឲ្យហិនហោច ។