អសុរិន្ទ

បា. សំ. (ន.) (< អសុរ “អសុរ” + ឥន្ទ “ជាធំ”; < អសុរ + ឥន្ទ្រ) ស្តេចនៃពួកអសុរ គឺព្រះបាទវេបចិត្តិដែលជាអធិបតីក្នុងអសុរភព : ព្រះបាទវេបចិត្តិអសុរិន្ទជាបិតានៃនាងសុជាតាជាជាយារបស់ព្រះឥន្ទ្រ ។ ប្រើជាវិសេសនាមនៃរាហូផងក៏បាន : រាហូអសុរិន្ទ ។ ខ្មែរហៅស្តេចយក្សទាំងពួងថា អសុរិន្ទ ឬ អសុរេន្ទ្រ ដែរក៏មាន ។