អវសិដ្ឋ

បា. ឬ សំ.(គុ.) (អវឝិឞ្ត) ដែលសល់, ដែលនៅសល់; ដែលជាសំណល់ : ភោជនអវសិដ្ឋ (ប្រើជា អវសិដ្ឋភោជន ឬ អវសិស្ត– ក៏បាន, អ. ថ. –សិត-ឋ– ឬ –សិស-ស្តៈ–) ។ វេវ. អវសេស ។