អបោគណ្ឌ

សំ.(គុ.) ដែលវិកលឬពិការរាងកាយ; ដែលជាអ្នកខ្លាចច្រើន (កម្លាច) : មនុស្សអបោគណ្ឌ ។ ន. អ្នកដែលវិកលឬពិការរាងកាយ; មនុស្សកម្លាច, កូនក្មេង ។ ព. កា. ថា : មនុស្សអបោគណ្ឌច្រើនតែភ័ន្តវល់គំនិត ព្រោះគ្នាមានចរិត មិនដិតដល់ខ្វល់ម្តងៗ ។