អនាគម

សំ. បា. (ន.) (< អន៑ “មិន, ពុំ” + អាគម “ការមក”) ការមិនមក; ដំណើរមិនទាន់មកដល់ ។ គុ. ដែលមិនឋិតនៅក្នុងសណ្តាប់ធ្នាប់ឬក្នុងទម្លាប់, ក្នុងទំនៀមទម្លាប់; ដែលមិនកាន់ទម្លាប់ : មនុស្សអនាគម (បើស្ត្រីជា អនាគមា) ។ ព. កា. ថា : អនាគម ច្រើននិយាយ តាមទំនើង, តាមចិត្តទើង លះបង់នូវ ទម្លាប់ល្អ, បែរជាកាន់ ទម្លាប់ដែល នាំឲ្យក្រ, សឲ្យឃើញ ថាជាមនុស្ស ទ្រុស្តប្រយោជន៍ ។ ព្រោះទម្លាប់ សឹងមានខុស, សឹងមានត្រូវ, ខ្លួនតម្រូវ ពារលើខុស តែងតែហោច, ពុំសមប៉ង ឃ្វាងបំណង រែងផ្សាខ្លោច, ខាតប្រយោជន៍ ដែលគួរបាន ឲ្យខូចបង់ ។