សេវនៈ

បា. សំ. (ន.) (សេវន ឬ –នា; សេវន) ការសេពគប់, ការគប់រក, ការរាប់រក, ការរាប់រកយកជាគ្នា; ការជិតដិតស្និទ្ធស្នាល : សេវនៈជាធម្មជាតនាំឲ្យដោយតាម ។ សេវនធម៌ ធម៌សេពគប់, ដំណើររាប់រកយកជាគ្នា ។ សេវនភាព ភាវៈឬដំណើរសេពគប់ ។ល។ ពាក្យកាព្យប្រើជា សេវ័ន ក៏បាន, ដូចជាកាព្យថា : ពាលសេវ័ន រមែងតែភ័ន្ត គំនិតតាមពាល ប្រព្រឹត្តទុច្ចរិត មានចិត្តរង្គាល រង្គំរោលរាលដោយទុក្ខរង្គើ ។ បណ្ឌិតសេវ័ន រមែងគ្រប់គ្រាន់ ដោយក្តីអើពើ ស្អប់ខ្ពើមទុច្ចរិត មិនស្បិតចង់ធ្វើ ទោះប៉ះពាល់លើ ក៏ផាត់ចេញបាន ។