(
ន.) ឫសឈើឬឫសឫស្សីនៅមាត់បឹងឬមាត់ស្ទឹងដែលដុះចុះទៅក្នុងទឹកចាក់ស្រេះយ៉ាងជិតប៉ុន្តែស្ដើងប៉ើងរ៉ើងរ៉ើកៗ មានចន្លោះជាស្រទាប់ៗប្រហោងធ្លាក់ស្រោបចុះទៅក្រោម, ជាទីពួនសំងំនៃមច្ឆជាតិឬទីឃជាតិ គឺពស់ទឹកឬអន្ទង់ : ត្រីចូលសំងំក្នុងសើក ។ បើចន្លោះឫសឈើដែលបែកជាចម្ពាម ទឹកច្រោះជារូងជាជម្រកមច្ឆជាតិក្នុងបឹង ហៅថា រូងគល់ឈើ ។ បើឫសឈើបែបនោះដែរ ប៉ុន្តែដុះក្នុងព្រៃរនាមបឹងឬស្ទឹង គេហៅរូងឫសឈើនោះថា រូងរាម, គេនិយាយថា ត្រីចូលជ្រកក្នុងរូងរាម ។
Chuon Nath