សុតៈ

បា. សំ.(គុ.) (សុត; ឝ្រុត) ដែលបានឮ, ដែលបានស្ដាប់ ។ ន. ការឮ, ការស្ដាប់ ។ សុតកិច្ច កិច្ចឬការស្ដាប់ ។ សុតធន (–ធន់) ទ្រព្យគឺការស្ដាប់, ការស្ដាប់ដែលទុកថាជាទ្រព្យ (របស់មនុស្ស) ។ សុតម័យ ដែលកើតអំពីការស្ដាប់ ។ សុតមយប្បញ្ញា (សុ-តៈមៈយ័ប-បុ័ញ-ញ៉ា) ប្រាជ្ញាដែលកើតអំពីការស្ដាប់; ការយល់ឃើញព្រោះការស្ដាប់ ។ សុតមយវិជ្ជា វិជ្ជាកើតពីការស្ដាប់ ។ល។