សម្បាច់

សំ. (ន.) (សម្បាច “ទទួល, ទទួលរក្សាទុក, រក្សាទុក”) ទ្រព្យកេរ, របស់ជាដំណែល, មរតក : បុត្រធីតាត្រូវទទួលសម្បាច់របស់មាតាបិតា ។ គុ. ដែលជាកេរ, ជាដំណែល, ជាមរតក : ទ្រព្យសម្បាច់, កេរសម្បាច់ ។