សមណុទ្ទេស

បា. សំ. (ន.) (< សមណ + ឧទ្ទេស “ការសម្ដែង; ការស្មាន”; ឝ្រមណ + ឧទ្ទេឝ) សាមណេរកំលោះឬសាមណេរចាស់ (ដែលគេស្មានថាជាភិក្ខុ) ; បុរាណហៅ សាមណេរគ្រោង ឬ នេនគ្រោង (ក្នុងព្រះវិន័យ ហៅសាមណេរទួទៅ) ។