វទញ្ញូ

បា. សំ. (ន.) (វទន្យ) អ្នកដឹងក្នុងការនិយាយស្តី, អ្នកចេះនិយាយស្តីគួរដល់ការ; អ្នកដែលមានចិត្តទូលាយ; មនុស្សចិត្តបុណ្យ; អ្នកដែលដឹងក្នុងការឱបអរសាទរ (ទាំងបុរសទាំងស្ត្រី) ។ (ព. កា.) : អ្នកវទញ្ញូ អាចជាគំរូ ឲ្យគេធ្វើតាម សម្តីទៀតទាត់ មិនភ្លាំងភ្លាត់ភ្លាម ទើបបានមាននាម ថាប្រាជ្ញវោហារ ។