មហិស្សរៈ

បា. សំ. (ន.) (< មហា + ឥស្សរៈ; < មហា + ឦឝ្វរ “ដែលជាធំក្រៃលែង”; ឬក៏ < មហី + ឥស្សរ; < មហី + ឦឝ្វរ “អ្នកដែលជាធំលើផែនដី”) ព្រះឥសូរ; ម្ចាស់ផែនដី, ស្ដេចផែនដី (ក្សត្រិយ៍ទ្រង់រាជ្យ) ។ មហិស្សរាធិបតី (មៈហិស-សៈរ៉ាធិប៉ៈដី) ព្រះមហាក្សត្រដែលជាអធិបតីលើពួកក្សត្រិយ៍ទ្រង់រាជ្យ (រាជាធិរាជ; ស្ដេចចក្រពត្តិ) ។