មហិន្ទត្ថេរ

បា. សំ. (ន.) (–ស្ថវិរ) នាមមហាថេរមួយអង្គជាព្រះរាជបុត្រព្រះបាទ អសោក ឬ ធម្មាសោក, ជាអ្នកនាំព្រះពុទ្ធសាសនាពីមជ្ឈិមប្រទេសទៅប្រតិស្ឋានឯលង្កាទ្វីបក្នុងរាជក្សត្រិយ៍កោះលង្កាទ្រង់ព្រះនាមព្រះបាទ ទេវានម្បិយតិស្សៈ ក្នុងខាងដើមនៃសតវត្សរ៍ទី ៤ នៃពុទ្ធសករាជ (ហៅថា មហាមហិន្ទត្ថេរ ក៏បាន) ។