ព្រហាវន

បា. ; សំ. (ន.) (ព្រហា “ធំ, ស្ដុក, ចម្រើន, មាំមួន...” + វន “ព្រៃ” > ព្រហាវន; វ្ឫហត៑ + វន > វ្ឫហទ្វន) ព្រៃធំ, ព្រៃស្ដុក, ដងព្រៃធំ, (ព. កា.) : ប្រើសមាសបោលចូលព្រហាវ័ន បាំងខ្លួនបំភាន់ព្រះនេត្រក្សត្រ ចួនកាលឲ្យឃើញចួនកាលបាត់ ពួកពលប្រឹង ស្កាត់រកប្រសាច ។ ហៅថា ព្រហារញ្ញ ឬ ព្រហារណ្យ ក៏បាន ។