ធនក្រីត

បា. សំ. (ន.) (ធនក្កីត) បុរសដែលគេលោះដោយទ្រព្យយកមកធ្វើជាអ្នកបម្រើ (ទាសៈ) ; បើស្ត្រីជា ធនក្រីតា ឬ ធនក្កីតា (ម. ព. ធនក្កីតា ផង) ។